Onlangs werd in Tanzania de symbolische eerste steen gelegd voor ons Project ambachtsschool. Voorzitter Ted van Dam en bestuurslid Dik Dekker van de Stichting Suzuki Rhino Club waren daarbij aanwezig. Ted van Dam doet hieronder verslag van hun ervaringen.
‘Al op de vroege ochtend werden de voorbereidingen getroffen voor het belangrijke evenement. Het is immers heel bijzonder dat minister-president Pinda (de tweede man van Tanzania) de afgelegen streek rond Mkomazi bezoekt. Iedereen is opgewonden over de snelle ontwikkeling van de ambachtsschool. Het ambitieuze project wordt langzaam zichtbaar!’
‘De grond is bouwrijp gemaakt, er is stromend water en elektriciteit en inmiddels zijn de funderingen van de meeste gebouwen af. Er staat zelfs al een gebouw dat nagenoeg klaar is. Dat is het “management-house”. Hierin vinden onder andere bouwvergaderingen plaats.’
‘Aannemer Azael Nasari plukt de laatste rommel bij elkaar en inspecteert de tenten die schaduw moeten geven aan de hoogwaardigheidsbekleders en de oudere dorpelingen. Het podium waar de toespraken zullen worden gehouden is mooi versierd. De spanning neemt met het uur toe, net als het aantal toeschouwers.’
‘De muziekinstallatie arriveert in de achterbak van een pick-up. Dat verhoogt de feeststemming nog meer. Een klein groepje met traditionele instrumenten is al aanwezig en maakt dankbaar gebruik van de versterker op de pick-up. De microfoon gaat van hand tot hand en de moderne digitale beats worden afgewisseld met traditionele zang, trommels en dans. De dag kan al niet meer stuk. Hier kan iedereen nog tien jaar op teren!’
‘De koperen plaquette die door de minister-president wordt onthuld, staat al klaar en is mooi afgedekt. Het managementgebouw is vol gehangen met Suzuki-vlaggen; de ingang wordt versperd door een lint. Buiten worden gaten gegraven voor de verschillende bomen die hier komen te staan.’
‘Ondertussen wordt in de brandende zon hard doorgewerkt aan de theorielokalen. Zelfs op een dag als deze zijn de leraren en eerste leerlingen druk doende om muren op te metselen met ter plekke gemaakte stenen. Een enorme klus, maar wel dankbaar werk. Aan het einde van de dag zullen we zien dat de muren flink zijn opgehoogd!’
‘De dorpelingen stromen binnen. De ruimte van de feestlocatie loopt voller en voller. Een jonge knul waagt zich op de “dansvloer” en maakt uitdagende heupbewegingen op de opzwepende muziek. Vanuit het publiek wordt hij aangemoedigd en ze stoppen zelfs bankbiljetten in zijn borstzakje als dank voor zijn durf.’
‘Dan verschijnt er een grote colonne van wel honderd jonge mannen die aan komen marcheren achter een kopman met een groene vlag. Daarna nog eens twee van zulke colonnes die de weg compleet verstoppen. Langzaam marcheren zij het feestterrein op en de mannen nemen hun plekken in op de voorste rijen. Ook de scholen lopen leeg en een lange sliert van jonge meisjes en kleine kinderen in schooluniform komt aangelopen naar de happening. Dit zijn de jongelui waar we het allemaal voor doen. Ik krijg er een brok van in mijn keel.’
‘Enkele uren te laat verschijnen dan de eerste politieauto’s. Minister-president Pinda is natuurlijk zwaar beveiligd en behalve de politie uit Same is ook de hoofdcommissaris uit Moshi meegekomen. Veiligheidsagenten zwermen uit over de locatie. En dan zien we twee auto’s met speciale nummerborden. In de eerste zit de vrouw van de minister-president. En in de tweede auto de minister-president zelf.’
‘We staan in een lange rij te wachten om de minister-president te begroeten. De eerste in de rij is Anne Kilango Malacela. Zij is door de regio als parlementslid gekozen en vertegenwoordigt het district helemaal in Dodoma, de hoofdstad en regeringszetel van Tanzania. Zij is goed ingeburgerd in de hoogste kringen en kent de minister-president goed. Het is vooral aan haar te danken dat hij hier komt!’
‘Ik mag naast Anne staan. Ik ben “Guest of Honor” en mag straks naast de minister-president zitten. Met pak aan en stropdas om zweet ik als een otter. Je gaat immers niet in je bermuda naar zo’n happening! Pinda gaat de hele rij van mensen af die aan hem worden voorgesteld. Tony, Lucy, hun kinderen en Dik Dekker (ook netjes in pak) staan ook in de rij. Tony had voor de gelegenheid een paars overhemd aangetrokken. Hem zie je echt niet in een pak! De persmuskieten zwermen om ons heen en de menigte zingt uitbundig: “Baba, baba” (dat betekent “Papa, papa”). Het lijkt de intocht van Sinterklaas wel!’
‘Dan mogen we onder een tentdak plaatsnemen en steekt de ceremoniemeester van wal. Het is “district commissioner” Herman Kapufi. We kennen hem van het filmpje dat we voor het schoolproject hebben laten maken. Hij is nerveus en zal de zaak verder leiden.’
‘Al snel krijg ik een microfoon in mijn handen gedrukt en word ik naar het spreekgestoelte geleid. Gelukkig had Anne mij een dag van tevoren dringend gevraagd om een speech te houden en er ook nog een paar woordjes Swahili door te vlechten. Ik was dus voorbereid. Mijn speech was in het Engels en werd door Herman Kapufi voor de toehoorders vertaald in het Swahili.’
‘In mijn speech wees ik alle aanwezigen op onze doelstellingen en bereikte unieke resultaten: Mkomazi is een voorbeeld voor andere plekken waar zwarte neushoorns en Afrikaanse wilde honden worden beschermd en gefokt. Het is ook een plek waar werk verschaft wordt. Door de successen neemt het toerisme toe wat werk en inkomen betekent voor de omwonenden. Tot slot richt onze focus zich op onderwijs. Onze ambachtsschool gaat de beste vaklieden van Tanzania afleveren. Iedereen zal om ze vragen! Natuurlijk sprak die ambitie de aanwezigen zeer aan!’
‘Ik stond met mijn gezicht naar de menigte, maar met mijn rug naar de minister-president. Dat voelde heel raar en ik kon niet zien wat hij tijdens mijn speech deed. Volgens Dik ontwaakte hij tijdens mijn speech uit zijn ogenschijnlijk passieve stemming en ging hij plotseling aantekeningen maken. Dat overkomt me niet vaak!’
‘Het werd inmiddels tijd voor de officiële onthulling van de koperen plaat. Met alle belangrijke spelers hebben we gelijktijdig het doek weggetrokken en onder luid applaus kwam de mooie plaat tevoorschijn.’
‘Na de onthulling werden er boompjes aangedragen, water en een schep. De minister-president, zijn vrouw en collega Rhino Club-bestuurslid Dik Dekker plantten vervolgens vol overtuiging een boompje.’
‘Naderhand verplaatste het gezelschap zich naar de ingang, waar de minister-president het feestelijke lint doorknipte. En eenmaal binnen werd het gastenboek op de eerste pagina getekend door de minister-president. Een gedenkwaardig moment!’
‘De ceremonie werd vervolgd onder de tent en op het spreekgestoelte. De vertegenwoordiger van de bisschop (de missie zal de school gaan runnen) sprak de minister-president toe. Dorpsoudsten en enkele dames van de lokale politieke partij brachten geschenken in de vorm van zakken rijst. En een Masai-hoofdman schonk de hem een handboog en een pijlenkoker.’
‘Uiteindelijk sprak ook Pinda, nadat zijn vrouw kort aan het woord was gekomen en samen met de muzikanten en vrouwen uit het dorp op de muziek had gedanst. De minister-president kwam terug op mijn speech en onderschreef het belang van het soort onderwijs dat wij willen realiseren. Kinderen verlaten nu te snel het onderwijssysteem. En ook willen mensen alleen maar ambtenarenbaantjes, maar daar is geen geld voor.’
‘Tanzania is een land in ontwikkeling en er is grote behoefte aan vakmensen: automonteurs, elektriciens, houtbewerkers, metaalbewerkers, lassers, et cetera. De overheid is van plan om elk district te voorzien van een ambachtsschool. Maar er is niet genoeg geld, dus is de minister-president heel blij dat in het geïsoleerde gebied van Mkomazi ook zo’n school komt.’
‘Er wordt ook geïnvesteerd in de ontsluiting van het gebied door de provinciale weg te verbeteren. En er is behoefte aan monteurs die de auto’s kunnen onderhouden. De steun die Suzuki geeft aan het project verdient volgens Pinda een belastingvrijstelling. Suzuki helpt immers de overheid bij een van haar taken. Hij beloofde zich tot het uiterste te zullen inzetten om zo’n vrijstelling te bewerkstelligen. Dat wilden we echt horen! Hij bedankte de muzikanten en gaf twee van hen onder luid gejoel een paar duizend Tanzaniaanse shillingen.’
‘Het feest was daarna over. In een mum van tijd liep het terrein leeg. We moesten ons met de zilverkleurige Suzuki Grand Vitara van Tony een weg banen tussen massa’s mensen en afmarcherende colonnes jonge mannen. Want we werden verwacht in Gonja voor een lunch met de minister-president en driehonderd genodigden! Alles was tot in de puntjes geregeld. Heerlijk lokaal eten stond opgediend in de hal. Er was een lange gedekte tafel te zien met één grote zwarte leren directiefauteuil. Het was wel duidelijk dat hier de minister-president moest zitten.’
‘We konden nog een half uurtje eten en met de minister-president praten. Tony maakte van de gelegenheid gebruik om hem en zijn vrouw uit te nodigen voor een bezoek aan Mkomazi National Park later dit jaar en om ze te melden dat het onlangs geboren jongste en tweede kalfje van Deborah (één van de door de Suzuki Rhino Club in 2009 uit Tsjechië naar Mkomazi verhuisde neushoorns!) is vernoemd naar de vrouw van de minister-president. Hier waren zij ontzettend blij mee. Gelukkig maar, want niet elke vrouw wil denk ik met een neushoorn worden geassocieerd!’
‘Na de lunch vertrok de minister-president naar buiten om daar uitvoerig afscheid te nemen van de vrijwilligers die het eten hadden bereid. In een grote stofwolk bleven wij daas achter. De minister-president en zijn gevolg reden naar andere lokale bestemmingen om ’s avonds nog naar Dar es Salaam te vliegen. Anne vertrouwde ons toe dat zij voor de opening volgend jaar al een toezegging van de president van Tanzania had liggen! En nu maar hopen dat de school vóór de verkiezingen gereed is …’
‘Moe maar voldaan reden Dik en ik terug naar het kamp van Tony in Mkomazi. Dat was een openbaring. De Suzuki Vitara is nu al een jaar of zes in gebruik, heeft in bijzonder zware omstandigheden ruim 100.000 kilometer achter zijn kiezen, maar voelt desondanks aan als nieuw en stuurt net zo strak als een rallywagen. En dat is naast de spreekwoordelijke betrouwbaarheid van Suzuki mede te danken aan de technische training die Tony’s monteurs eerder ondergingen.’
 |
‘Een klein uurtje later zaten we aan de witte wijn en konden we de verhalen met elkaar delen. Een belangrijke mijlpaal in ons project is bereikt en de volgende dagen zou blijken dat de nationale kranten vol uitpakken over dit bijzondere evenement. Daarnaast was ook de Tanzaniaanse televisie de hele dag aanwezig om opnamen te maken. We kijken met veel plezier en voldoening terug op deze bijzondere mijlpaal en zijn trots dat we hier namens de Suzuki Rhino Club getuige van konden zijn!’ |
 |
|
